دارچین

در هند به نام «لالجین» و در اندونزی به نام چوب شیرین یا «کایو مانیس» نامیده می‌شود. در بسیاری از زبان‌های اروپائی cinnamon را مشتق از کلمه لاتینی Cannella و مخفف آن Canna یا Cane بمعنی عصا می‌دانند. این کلمه از لغت یونانی kinnámōmon گرفته شده‌است. گویا واژۀ فارسی «دارچین» ترکیبی از دو واژۀ «دار» به معنی چوب و «چین» کشوری در خاور آسیا است.

دارچین یکی از ادویه‌های بسیار خوشبو و خوش‌طعم است. انسان‌ها در سرتاسر دنیا، به دلیل خواص درمانی متعدد، از هزاران سال پیش برای این ادویه ارزش زیادی قائل بوده‌اند. امروزه مصرف دارچین به شکل‌های مختلف از جمله دمنوش و چای دارچین، ترکیب دارچین و عسل، عرق دارچین و… برای بهره‌مند شدن از خواص درمانی این ادویه رایج است.

انواع مختلف دارچین :

• دارچین سیلان یا دارچین هندی که به نام دارچین اصل (واقعی) هم از آن یاد می‌شود. این نوع دارچین از پوست داخلی درخت «سیناموم وروم» (Cinnamomum verum) به دست می‌آید که بومی سریلانکا و جنوب هند است. دارچین سیلان رنگ قهوه‌ای مایل به زرد و بافت نرم و نازکی دارد که شبیه کاغذ است.

• دارچین کاسیا یا چینی که نوع رایج‌تر دارچین است. این نوع دارچین از پوست داخلی درخت «سیناموم کاسیا» (Cinnamomum cassia) به دست می‌آید که بومی جنوب چین است. دارچین کاسیا رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز تیره دارد و بافت آن ضخیم‌تر و زبرتر است.

خواص دارچین و فواید این ادویه پرخاصیت :

-کنترل قند خون:
-دارچین برای کاهش سطح کلسترول و تری گلیسیرید
-بهبود گردش خون
-جلوگیری از سرطان
-درمان سرفه ها و سرماخوردگی های معمول
-درمان دندان درد با دارچین

برای جلوگیری از پیری و چین و چروک پوست
برای مدیریت و کنترل وزن
برای کاهش اضطراب و استرس
برای درمان اگزما
برای افزایش میل جنسی
خواص ضدالتهابی دارد
می‌تواند حساسیت به هورمون انسولین را بهبود دهد

تاریخچه : با توجه به گستردگی جغرافیایی گونه‌های مختلف دارچین سابقه پیدایش و نامگذاری آن‌ها نیز متفاوت است. سابقه مصرف و شناسایی آن به مصر باستان و به حدود دوهزار سال پیش از میلاد بر می‌گردد. اما آنچه که در تاریخ به دارچین چینی مشهور شده در حقیقت نوعی از دارچین به نام Cinnamon Aromaticum یا Cassia است که بومی چین بوده و به صورت درخت ۲۰ الی ۳۰ متری است که از پوست درخت به عنوان دارچین استفاده می‌شود.در قسمت‌های مختلف تورات نیز به مصرف آن توسط موسی پیامبر هم به عنوان غذا و هم برای بوی خوش اشاره شده‌است.درنوشته‌های هرودوت نیز از دارچین به عنوان «چاشنی گرانبها» یاد شده‌است. ورود دارچین به اروپا از دو طریق بندر اسکندریه در مصر و نیز از طریق بازرگانان پرتغالی در قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی بوده‌است.